روستای دویچ (دویوش) یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان کاغذکنان مرکزی، واقع در بخش کاغذکنان شهرستان میانه و با فاصله ۶۵ کیلومتری از شهر میانه قرار دارد.
بر اساس نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن مرکز آمار ایران در سال ۱۳۹۵، جمعیت این روستا ۹۱ نفر و تعداد خانوار آن، ۳۰ خانوار است.
دویچ یا به گویش محلی دویوج، دارای طبیعت دره‌ای و جزو منطقه حفاظت شده کاغذکنان و دارای حیوانات وحشی نظیر آهو، کل و بز، سیاه گوش، گربه وحشی، پلنگ ایرانی، خرس و… است.
دویوج یکی از دور افتاده ترین روستاهای شهرستان میانه است و به همین دلیل از طبیعتی دست نخورده و زیبا برخوردار است که دوَش داغی (dövəş daği) در شمال شرقی، هردول (hərdul) در جنوب شرقی، میدانلار تپه‌سی (meydanlar təppəsi) در جنوب و گوءی دره (göy dərə) در جنوب این روستا قرار دارند و از معروفترین جاذبه های طبیعی و گردشگری این روستا می‌توان آبشار دویچ “اون توکولن” (un tökülən) را نام برد.
همچنین این روستا دارای میوه‌های وحشی بسیاری نظیر تمشک، میوه‌ی گل نسترن، زالزالک، زرشک کوهی و… است.
فضاهای دیدنی بسیاری نظیر پیشیک قَبری (Pişik qəbri)، باخاجاخ (Baxacax) و… در دویوج واقع شده است.
بخش بزرگی از این روستا را دره‌ها تشکیل می‌دهند، از این دره‌های زیبا می‌توان به آغ دَرَه (Aq dərə)، دال دَرَه (Dal dərə)، حسن دَرَه (Həsən dərə) و… اشاره کرد.
این روستا چشمه‌های فراوانی هم دارد، مانند نوءرو بولاغ (Nourı bılağ)، کورد بولاغ (Kurd bılağ)، نَفتَه خانا (Nəftə xana) و…
این روستا آب و هوای سرد دارد به طوری که هوای این روستا در تابستان جنگ است و زمستان به شدت برفی و یخبندان دارد. در زمستان این روستا غیرقابل سکونت است و راهی که به این روستا می‌رسد، صعب‌العبور می‌شود. روستا جزو مناطق ییلاقی محسوب می‌شود به همین خاطر این روستا جمعیت ثابتی ندارد، بیشتر اهالی این روستا هم‌اکنون در تهران زندگی می‌کنند و در فصل گرما و برای فرار از گرمای تهران و تفریح به دویوج می‌روند.
دویوج خواستگاه خانواده‌های اقبالی، حبیبی، احدی، یگانه، الماسی، هوشمند، مولایی، حسین زاده، شیری، حنفی، حیدری در این روستا است.
منبع نوشته: ویکی پدیا
دکتر فیروز سیمین فر در کتاب خود «نگاهی نوین به اسامی کهن در شهرستان میانه» در مورد وجه تسمیه اسم روستا می‌نویسد:
دویوش (Düyüş)
دویوش اسم روستایی در بخش کاغذکنان، دهستان کاغذکنان مرکزی شهرستان میانه است که بصورت دویچ به فارسی نوشته شده است.
«دویوش» اسمی است که از واژه‌ی «دوی» به اضافه‌ی پسوند اسم ساز «وش» ساخته شده است. دوی ریشه فعلی «دویمک» به معنای «گره زدن، بستن، متصل کردن و پیوند دادن» می‌باشد.
«اوش» یکی از پسوندهای چهارگانه‌ی اسم ساز در زبان ترکی آذربایجانی است که هنگام اضافه شدن به ریشه‌ی فعل اسم می‌سازد مثل گول + اوش = گولوش (خنده) و دُور + اوش = دوُروش (مقاومت). واژه‌ی دویمه که بصورت دگمه به زبان فارسی هم وارد شده است و به معنی وصل کننده دو سمت لباس می‌باشد از همین ریشه ساخته شده است. شکل قدیمی دویمک بصورت تو گمک بوده است که در دیوان لغات الترک به معنی «گره زدن» آمده است و به مرور در اثر تبدیل حرف «گ» به حرف «ی» که در زبان ترکی معمول است بصورت دویمک در آمده است مثل تبدیل دگمک به دیمک (برخوردن).
واژه‌ی تو گر که به معنی «جمع شونده و متصل شونده» می‌باشد اسم یکی از تیره‌های (قبایل) بیست و چهار گانه اوغوز می‌باشد که در کتاب جامع التواریخ رشیدالدین فضل الله نیز آمده است. اسم این روستا نیز همانند روستاهای دیگری که از اسم قبایل قدیمی ساکن در آذربایجان برداشته شده‌اند. (مثل بایات و افشار) با اسم قبیله توگر(دویر) درارتباط می‌باشد و به نظر روستاهای تویون و دویوش آبادی‌های قدیمی مربوط به قبیله توگر می‌باشند.
از نظر لغوی دویوش به معنی همبستگی و پیوند می‌باشد و آبادی دویوش به معنی آبادی همبستگی و پیوند و اتحاد خواهد بود.
روستای دویچ (دویوش)
برای مشاهده تصاویر با سایز بزرگتر بر روی تصویر کلیک کنید
تصاویر برگرفته از کانال تلگرامی کاغذکنان @skaghazkonan
اگر اطلاعات موثق دیگری از روستای دویوش میانه دارید لطفاً آن را از طریق فرم دیدگاه‌های زیر با ما به اشتراک بگذارید تا به نام شما در این مطلب برای سایر خوانندگان به اشتراک بگذاریم.
و در صورتی که اطلاعات ارسالی را از کتاب یا وبلاگ خاصی بدست آورده‌اید لطفاً منبع آن را نیز همراه با مطلب ارسالی قید کنید.
از ساکنان قدیمی روستای دویج خانواده هوشیار هستند که مانند خانواده های الماسی ، یگانه ، شیری ، احدی ، حنفی و …. به تهران مهاجرت کردند .
علاوه بر خانواده های فوق ، خانواده هوشیار هم از قدیمی ترین ساکنان روستای دویج بودند